Wil je ook wat schrijven in mijn gastenboek ? Schrijf of lees hier 

gedichten januari 2014

©

Penselen schilderen de toekomst

1 januari 2014

ken je de pijn
van puntige steken
de hartenkreten 
die schreeuwen
van verdriet
ken je de pijn
van schrijnend gemis
de leegte
in de ruimte
de verlatenheid
en eenzaamheid
ken je de pijn 
van wanhoop 
machteloosheid 
de woede
en frustratie
ken je de pijn
het rouwen van
het bloedend hart
dat smeekt
om begrip
ik ken het wel

Bianca

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Maakt me kwetsbaar en klein

3 januari 2014

jouw vernederende woorden
als indringers in mijn zijn
jouw kille en koele ondertoon
maakt me kwetsbaar en klein
jouw dominante klanken
verschrompelen mijn hart
tegen zoveel geweld
ben ik niet opgewassen
ik kan me niet verweren
en de ijzige vrieskou
voelt als een gletsjer
die mijn ziel binnenstroomt
het is winter in mijn huis

Bianca

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Je bent oogverblindend

4 januari2014

in een stille oogwenk
laat je me alle facetten
van de hartstocht zien
met vurigheid doordrenkt
en je maakt korte metten
met de enorme hunkering
je bent oogverblindend
en oorverdovend mooi
een heerlijk wederzien
dromerig verdrink ik
in de poelen van je ogen
je bent zo opwindend
in jouw verlangende blik
je aantrekkingsvermogen
jij laat me opnieuw lachen 
in een wereld van plezier
jouw natte warme kus
zet me in vuur en vlam
je bent een knuffeldier
die als een virus
door mijn lijf siddert
en liefhebbend
wil ik de boodschap
aan jou overbrengen

Bianca

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Gedichten schrijven onbedaarlijk

5 januari 2014

woorden stromen wonderbaarlijk
gedichten schrijven onbedaarlijk
bevreemding is mij niet vreemd
tot het bijna mijn adem beneemt
zij scheppen vaak grote ontsteltenis
gevangen in een vleiende woordbetekenis
en baren soms commotie en opzien
letters verliezen zich in een ommezien
verdwijnen op de kladjes op het bureau
wel eens op een verbijsterend niveau
de verrassing is er diep van binnen 
als de zinnen uitvloeien en beminnen
verbluffing heeft het pad gevonden
verstomming in luttele seconden 
verwondering nog steeds mijn ding

Bianca

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Draden van gedachten

6 januari 2014

draden van gedachten 
weven een geheel
borduren in zinnen
woorden die naaien
haken gedichten aan elkaar
bedenksels vastgeknoopt
de breisels uit mijn hoofd
gepunnikt in rechte regels
de strofen kleur gevlecht
en lussen aaneengebonden 
tot een grote stoffen lap
gepatchworkt en klaar
om verzonden te worden

Bianca

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

De wanhoop

7 januari 2014

ik pendel
van hot naar her
het bereiken te ver
ik kan de situatie
niet hendelen
en reizen
van het kastje
naar de muur
is lang
mijn calculatie
verhoudingsgewijs
geen houvast
en ik gluur
en zie
door de bomen
het bos niet meer
de wanhoop 
kan ik dromen

Bianca

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

het boek voor je neus
sla de bladzijden om
je hebt een keus
wees niet zo stom
blijf niet hangen in verdriet
laat de vreugde blinken
verlies je in een vrolijkheid
laat de sterren twinkelen
nieuwe hoofdstukken
zullen de pijn uitwissen
voor het geluk bukken
en je niet meer vergissen
niet stoten aan dezelfde steen
leesvoer te kust en te keur
wat je moet doen is alleen
kiezen voor de open deur

Bianca

Dan rest er alleen nog de angst

9 januari 2014

wat rest er nog
als velden vol bezoedeling
met gif uit de spuitende fontein
stromen in een verdorde wereld
wat rest er nog
als de complete verloedering
in poelen zwemt van pijn
en de sterren willen verbleken
wat rest er nog
als puin de hopen vindt
in stukgeslagen verlangen
wat rest er nog
als de barsten in het labyrint
met zwarte pek zijn behangen
wat rest er nog
als projectie niet meer mogelijk is
en glans in leven is verloren
wat rest er nog
als je bent omfloerst met duisternis
slierten kwaad en haat zijn geboren
dan rest er alleen nog de angst

Bianca

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Ergens op de grond

10 januari 2014

ik heb de toegezonden stukken
van je retour ontvangen
je hebt zoveel weggestreept
zo weinig woorden nog
alleen maar de zwarte vegen
op het witte schrijfpapier
ik had het met zoveel liefde
en tederheid voor je geschreven
ik bal mijn vuisten tot knuisten
en met een sierlijke zwaai
heb ik het verfomfaaide vodje
gedeponeerd ergens op de grond

Bianca

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Als schaduw in de mist

11 januari 2014

verslagen sta je er bij 
je ogen staan grillig
pijlen richt je op wanhoop
wars van het improviseren
de uitkomst desastreus
tranen golven op het ritme
van de striemende regen
het scenario onvoorstelbaar
als de kleuren van de verf
alleen maar grijs blijken te zijn
je contouren vervagen
als schaduw in de mist

Bianca

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Een flonkering van bewondering

12 januari 2014

Met dank aan Jannine Haverkamp voor de prachtige foto

een kleine flonkering van bewondering
het zien van grauwe ganzen in vogelvlucht
als de kleurrijk ogende bloem helder zingt
naar honingzoete geuren in de blauwe lucht
rustig zittend met gedachten aan de waterkant
groene sloten met kroos en een gele rietrand
rijkdom niet uit te drukken in woorden of geld
als kwakende kikkers de stilte willen doorbreken
dan kleurt de natuur met een penseel jouw dromen
de eenheid met de omgeving is een geluksteken
in je hoofd het ruisen van het blad van de populieren

Bianca 

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

In je stekend hart

13 januari 2014

tranen met tuiten
op beslagen ruiten
met verdriet
de krulletters
geschreven op ramen
vol met hevige pijn
met je blote handen
weer uitgewist
dampen zilt vocht
vol met hartzeer
de vochtige wasem
en het grote smart
zal blijven verschijnen
in je stekend hart
omdat het leed
onuitgesproken is

Bianca

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Hoe moet je dan verder gaan

14 januari 2014

Met dank aan Jaap van Atten voor de prachtige foto

als onbegaanbaarheid kleeft
op de toppen van je vingers
als onbereikbaarheid zweeft
in de ruïnes tussen jou en mij
waarheen dan te ontsnappen
als oplichtende vuurvliegjes doven
in het duister van de nacht
gesmoorde kreten niet geloven
in het licht van ochtendgloren 
hoe moet je dan verder gaan
als de groene stengels van rozen
knakken in hun weelderigheid
en de ontluikende rozenknoppen
dor en kil sterven in je schoot
is je natuur in een tel gebroken

Bianca 

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Pijn op je gezicht

15 januari 2014

tranen banen
zoute banen
rode ogen 
vlekken
schilderen
een landschap van
pijn op je gezicht
verstopt voor het licht
blijf jij in het donker
emoties
vullen de ruimte
en de leegte
van je zijn
komt naar buiten
binnen is het koud

Bianca

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Diep ontworteld door de wanhoop

16 januari 2014

Met dank aan Maarten Appel voor de prachtige foto

diep ontworteld door de wanhoop
vluchten voor het leed gaat niet meer
het vuur in je ogen is langzaam gedoofd
door het dragen van al het hartzeer
gebroken schaduwglas snijdt door je ziel
je bent de goede richting allang verloren
de zwaartekracht drukt je steeds weer neer
beelden herhalen zich constant op je netvlies
je onuitputtelijke veerkracht is verdwenen
de avondschemering overvalt je iedere keer
je wordt gebeten door pijn en groot verdriet
steeds wring je jezelf in allerlei kromme bochten
maar de tijd is uiteindelijk nu aangebroken
om de goede keuzes voor jezelf te maken

Bianca 

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

In een ijskoud hart

17 Januari 2014

ik zie je
langzaam vertrekken
op je blankhouten vlotje
tot een stipje
aan de horizon
grillige ijsschotsen
drijven ons uiteen
uit het oog
uit het hart
verbondenheid
zal verwateren
in liefdesdruppels
die wegsijpelen
door een vergiet
in de gootsteen
de liefde bevroren
in een ijskoud hart
ik kijk je
met weemoed na
en ons bootje
van vriendschap
zinkt na vele jaren

Bianca

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

dodelijk gewond
knagen sporen
de stenen rond
in jouw houten hart
zal vuur branden
in laaiende vlammen
langs rafelige randen 
met scherpe punten 
grensoverschrijdend
klokken luiden bim bam
de aankomende ondergang
veerkracht is vleugellam
doordrenkt met lamheid
van de geest en wil slapen

Bianca

als de vertwijfeling steeds weer toeslaat
op de ongeschreven wetten van het bestaan
er het gevoel is dat je niets kunt veranderen
aan de treurige situatie in je doen en laten
vullen vulkaankraters zich met machteloosheid
onmacht en krachteloosheid brengen verwarring
nietigheid ontvouwt zich langs een verticale kolom
van menselijke wervels die onophoudelijk kraken
de echo van onveiligheid en broosheid is verankerd
onder de negatieve invloeden van radeloosheid
gebroken stralen je gloeiende vonken van onbegrip
en je smeekt om dat luisterend oor en een schouder

Bianca

ooit zal ik je vinden
je zult mijn leegte vullen
de winterse paden verwarmen
het zwartwit weer kleurrijk inkleuren
mijn wereld weer compleet verbazen
je beschermt me tegen het kwaad
mijn hart wordt teder aangeraakt
zoetgevooisde woordjes zul je fluisteren
mijn dromen zullen opeens gaan leven
hand in hand onder een verlichte sterrenhemel
het leven is een paradijs met jou aan mijn zijde

Bianca

ik hang graag aan je lippen
mijn hart verstaat jouw hart
ik verlang naar je liefde
wil terug naar het begin
die zwoele blik in je ogen
een krachtmeting in tijd
als oase in de woestijn
ik smacht naar je water
onze dans op de draden
we hunkeren naar elkaar
zijn wel aan elkaar gewaagd
hees en schor roep ik je naam

Bianca

een huivering
een siddering
als het maanlicht
rimpelt in het meer
van gemarmerde pijn
dicht bij het hart
op een ansichtkaart
vol met herinneringen
de doornen prikken
in de roos van mijn ziel
krassen vertellen een verhaal
schrijven mijn gezicht
weerspiegelen in mijn ogen
onzichtbare littekens lezen
werpen donkere schaduwen
op mijn pijnlijke kwetsuren
die opnieuw gaan bloeden

Bianca

mijn stem wankelt zacht
in de kwelders van wartaal
zenuwen die verlammen
iedere vezel in mijn zijn
angsten die keihard verstenen
in grotten van onzekerheid
geluiden spreken hoorbaar
in naden en kieren van stilte
alle menselijke kijkende ogen 
op jou gericht verwachtingsvol
de tijd schommelt tikkend
in luttele seconden voorbij
drempelvrees gedragen
in parels van gedachten

Bianca

glasgeblazen herinneringen
gutsen dierbaar door mijn hoofd
de heimwee is kneedbaar
doorzichtig als fragiel kristal
geheimen ontraadselen parels
naamloos op mijn rode lippen
mijn mond valt een beetje open 
en onbevangen en heel teder
wil ik het beminde reliek liefkozen
ongekwetst aan de buitenkant
afscheid voelbaar van binnen
een schelp van pure liefde
koester ik eerbiedig in mijn hart

Bianca

Wat drijft je

25 januari 2014

wat drijft je
in je onuitputtelijke strijd
de intensiteit schetst pijn
wat drijft je
in het verdragen van de slagen
het accepteren van al het leed
wat drijft je
al je naasten verbazend achterlatend
om voor te doen alsof er niets aan de hand is
wat drijft je
op je speelplaats van verbeelding
waar taferelen op je netvlies staan
wat drijft je
je blijspel wordt verafschuwd
op je open podium van bedrog
wat drijft je
gebruik toch een keer je verstand
en kijk in de spiegel voor reflectie

Bianca

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

gesmolten vreugde
vermengd met verdriet
gaan hand in hand
door de smalle gangen
van het turbulente leven
de goede weg vragen 
naar het geluk en vrijheid
de boot op een haar missen
je aan rode bakstenen stoten
soldaten van liefde en empathie
herkennen je inwendige pijn
troosten en steunen zichtbaar
in de meanderende stromen
van het woelige bewogen bestaan

Bianca

ongehoord en onverstaanbaar
mijn stem is niet ontvangen
het harde geluid verstomt
in de echo van de nacht
de bodem is ontzettend diep
tussenwegen zijn verdwenen
geen uitvluchten meer te zien 
de nevels zijn grauw en grijs
het zicht wazig en ik adem de lucht
de straten zijn donker en koud
ik ontdek een lichtpuntje in de verte 
en omhels de verantwoordelijkheid

Bianca

fragmenten uit het verleden
wentelen zich in de storm
eb en vloed aan het oppervlak
gesloten ogen willen niet kijken
houtsplinters steken onderhuids
bescherming zoek je met je harnas
maar je karkas kan het niet aan
aan je kleeft de drift van woede
de immense pijn van onzichtbaar zijn
en dansen met je zwarte schaduw
rafels verslijten iedere vlasvezel
glasharde signalen ondermijnend

Bianca

stapels angsten
dalen bibberend af
in de bodemloze put
van obscuur duister
waar geheimzinnige 
onduidelijke schimmen 
vaag voorrang hebben
in onverklaarbare nevels
gedaanten zich dreigend vertonen
in donkere sombere schaduwen
op stenen primitieve wanden
je uitlachen en je verstikken
in een koker van onmacht
schreeuwend in de contouren 
van de beloken winternacht
die beklemdheid veroorzaakt
in je hele wezen en je laten beven
in een hermetisch gesloten ruimte

Bianca

Dondert de ontreddering

30 januari 2014

als de stormvloed je steeds belaagd
met metershoge schuimende golven
en je een onderschepte krijgsgevangene 
bent van de bulderende woeste Noordzee 
waar de zwarte kokmeeuwen schel krijsen
en verdwalen in de onafgebroken vogelvlucht 
dondert de ontreddering en consternatie
en wrange slingers van pijn en frustratie
vagen weg je waardigheid en beheersing
en de harde mokerslagen dreunen snoeihard
in de vlammende vuurzee tegen grimmige kliffen
die je rode lippen verscheuren en laten bloeden
waar je monddood wordt gemaakt en stil zwijgt

verwondering schetst in seconden mijn verbazing
als lettergrepen aan elkaar vastgeklonken worden
je gedachten ineens vruchtbaar zijn bezwangerd
als hapklare brokken die als voedzame maaltijd
op je porseleinen gebloemde bordje komen te liggen
die met smaak zorgvuldig verorberd dienen te worden
in de dicht donkere nachtelijke uren van totale overgave
in een vlaag van complete verstandsverbijstering
die op het randje van beginnende waanzin balanceert
genialiteit die over ongewenste grenzen heen schrijdt
van een criminele gestoordheid die je nog zelden ziet
opzienbarend als beminnende uitzinnige volzinnen
het maagdelijke blanco papier bevlekken met inkt
in krulletters met een gracieuze vloeiende beweging
als een volleerde geleerde van de beheersende taal
wanneer de proza je steeds weer om de oren heen vliegt
verbijstering als de poëzie dichterlijk hoogtij viert
is er liefde en warmte in de krochten van mijn ziel
en mijn geest is in een staat van opperste verwarring 

Bianca