gedichten augustus 2014
©
jouw zoete smaak
op mijn tong
je begeerte
op mijn lippen
je omarming
warm en teder
je hartstocht
gedrenkt in honing
jouw adem
dicht bij de mijne
je liefde
in eindeloos genot
jouw zoenen
onvergetelijk opgeborgen
jouw sprankeling
strelend op mijn huid
in een boodschap
met krachtvoer
voor lijf en leden
Bianca
Liefde als een foto in de tijd vastgelegd
1 augutus 2014
lieflijk tintelt leven in het park
zwanen slaan krachtig met hun vleugels
dieren in harmonie met de omgeving
een vader lopend achter een kinderwagen
liefde als een foto in de tijd vastgelegd
twee meisjes likkend aan een ijsje
wie gunt hen niet een vredevolle aarde
een bestaan in respect en vriendschap
kinderdromen kennen geen landsgrenzen
zij zweven als een vrije rode ballon
kennen geen veldslagen en wreedheid
begroeten alleen de warmte in het hart
Gerhard en Bianca
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Zonnevlammen bereiken zelfs de schaduw
2 augutus 2014
jouw ogen branden met een scharlaken vuur
draaien hemelse cirkels in gedachten
swingende muziek leidt onze handen
opgewektheid vindt een eigen tempo
zonnevlammen bereiken zelfs de schaduw
verwarmen de eenzaamheid in kou
heftig verlangen zoekt eigen paden
gevoelens verstaan de taal van emotie
naakte kwetsbaarheid trilt in stemmen
troostrijk strelen vingers de uitnodiging
als een helder beekje van verfrissing
weet jij zonlicht aan de dag te brengen
Gerhard en Bianca
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Gevoelens zijn niet vastgebonden aan tijd
3 augustus 2014
augustuswolken spiegelen in het kanaal
zonlicht speelt speels in schittering
in mijn zielsblik verschijnt het verleden
ik zie je silhouet voor mijn ogen opdoemen
gevoelens zijn niet vastgebonden aan tijd
met sierlijke gratie zie ik je lopen
doorheen de jaren die riepen om vertrouwen
snakten naar de belofte van liefde
eindelijk bereik ik je afgelegen eiland
jouw wuivende palmen verwelkomen me
de inhaalslag is nog maar net begonnen
ik bezegel de ontmoeting met een kus
Gerhard en Bianca
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
met heimwee in mijn bonzend hart
voel ik de dampen van het verleden
dromen stukgeslagen op de grond
de stilte spreekt van enorme kilheid
ogen zoeken, maar vinden niet
het klankbord zonder de echo
de wereld zwijgt in totale onbegrip
onmacht toont koude geluidloosheid
even stilstaan en willen schuilen
onder een paraplu van veiligheid
gevoelens struikelen in verre afstand
bedwelmen me met vernietigende kracht
Bianca
Het is de stem van het geweten
4 augustus 2014
heel diep van binnen fluistert iemand
het is de stem van het geweten
schenk toch je tempel aan slechts één
het lied zingt van goed en kwaad
gedachten doorspitten ieder gevoel
in de toren van hongeren
wanhoop slaat diepe gaten
in visioenen van begeerte
andere oevers doemen op in de geest
schoonheid danst in de hunkering
ondergedompeld in het radikale
het snakken naar behagen
Gerhard en Bianca
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
de zorgen op je bleke gezicht
schreeuwen luid in stilte
jouw schip verraadt open wonden
proberen het verleden los te laten
kijk met heldere ogen in de wereld
laat de tranen langzaam verglijden
jouw lijf belichaamd groot verdriet
beelden verdwalen in je hoofd
de rimpels om je strakke mond
vertolken je innerlijke strijd
vervlogen dromen vliegen voor je uit
de confrontatie is zo nodig
om weer tot inzicht te komen
en vrij te kunnen ademen
Bianca
Jouw korrels zand
5 augustus 2014
jouw dood
als donderslag
bij heldere hemel
mijn gevoel
zo koud
leeg
en verlaten
jouw as
verstrooid
over de oneindige
blauwe zee
jouw herinneringen
als rode draad
door mijn leven
jouw korrels zand
bouwen zandkastelen
in mijn hart
en steeds
kom ik je weer tegen
Bianca
Schilderij : William Temmerman
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Steeds weer
5 augustus 2014
steeds weer
opstaan
iedere keer
er weer voor gaan
met je ogen wijd open
kiezen voor lopen
niet stilstaan
vallen mag
maar krabbel
weer omhoog
richt je gezicht
hemelhoog
en je zult bereiken
zittend onder hoge eiken
in het punt van licht
vind jij je evenwicht
als een bliksemschicht
zal jouw vuur oplaaien
waar gedachten verwaaien
en je droom leeft
intens beleefd
met alle liefde om je heen
Bianca
Schilderij : William Temmerman
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Verwondering schetst mijn verbazing
5 augustus 2014
verwondering schetst in seconden mijn verbazing
als lettergrepen aan elkaar vastgeklonken worden
je gedachten ineens vruchtbaar zijn bezwangerd
als hapklare brokken die als voedzame maaltijd
op je porseleinen gebloemde bordje komen te liggen
die met smaak zorgvuldig verorberd dienen te worden
in de dicht donkere nachtelijke uren van totale overgave
in een vlaag van complete verstandsverbijstering
die op het randje van beginnende waanzin balanceert
genialiteit die over ongewenste grenzen heen schrijdt
van een criminele gestoordheid die je nog zelden ziet
opzienbarend als beminnende uitzinnige volzinnen
het maagdelijke blanco papier bevlekken met inkt
in krulletters met een gracieuze vloeiende beweging
als een volleerde geleerde van de beheersende taal
wanneer de proza je steeds weer om de oren heen vliegt
verbijstering als de poëzie dichterlijk hoogtij viert
is er liefde en warmte in de krochten van mijn ziel
en mijn geest is in een staat van opperste verwarring
Bianca
Schilderij : William Temmerman
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Wil jij mijn vriend zijn
5 augustus 2014
wil jij mijn vriend zijn
neem je mijn droefheid
en ook mijn blijdschap
ben jij mijn zonneschijn
in mijn triestheid
mijn vriendschap
wil jij mijn spiegel zijn
als ik mezelf even niet ken
kun je me dan steunen
wil jij mijn schouder zijn
als ik mezelf niet ben
en kan ik op jou leunen
Bianca
Schilderij : William Temmerman
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Geestelijk één met je zijn
5 augustus 2014
ik zoek de verbinding
tussen jou en mij
het geluksgevoel
dat als een tornado
door mijn aderen ruist
je bent als een kaars
die mijn vlam ontsteekt
heftige emoties
grijpen om zich heen
je bent een oase
in een woestijn
van verdorring
een zonsopgang
die mij beweegt
te dagdromen
je bent een belofte
in een woonhuis
vol met geheimen
met hart en ziel
wil ik met alle kracht
die aanwezig is
geestelijk één met je zijn
Bianca
Schilderij: William Temmerman
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Puur geluk begint tussen jou en mij
5 augustus 2014
verloren dromen breken de nacht doormidden
maanlicht schijnt het licht op schaduw
verlangen bepaalt de richting van de route
fantasie streelt zacht mijn naakte huid
de liefde danst op onbekende muziek
jouw kus zegt wat mijn hart wil horen
harteklop tikt tijdloos in het moment
sterrenstof fluistert passie in het donker
schrijnend verleden verliest de grip
een liefdesband weeft ragfijne draden
een onzichtbaar web in de eeuwige tuin
puur geluk begint tussen jou en mij
Gerhard en Bianca
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Nog eenmaal
5 augustus 2014
ik zou graag
nog eenmaal
in je ogen willen kijken
ik zou graag
nog eenmaal
jou willen bereiken
ik zou graag
nog eenmaal
je willen aanraken
ik zou graag
nog eenmaal
met je willen ontwaken
ik zou graag
nog eenmaal
je gezicht willen strelen
ik zou graag
nog eenmaal
mijn liefde met je willen delen
ik zou graag
nog eenmaal
je willen ontmoeten
ik zou graag
nog eenmaal
je in de hemel willen begroeten
ik zou graag
nog eenmaal willen zeggen dat ik van je hou
Bianca
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Schepen vinden daar hun weg
6 augustus 2014
leven spiegelt zich als een zon
de schittering weerkaatst op het meer
verleden raast op eindeloosheid
schepen vinden daar hun weg
wrakken moeten worden ontweken
oranje boeien navigeren ons moeiteloos
tot voorbij de horizon van het primitieve
wij zijn niet verankerd aan dit leven
gedachten verstoren zuiverheid van ziel
onrust struikelt over poëtische woorden
liefde laat deze zandbanken achter zich
wij dobberen vrij over de onmetelijke oceaan
Gerhard en Bianca
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Met delicatessen
6 augustus 2014
ik lepel je op
in honderdduizend
kleine hapjes
met vorken en
messen die snijden
steken in mijn hart
lege borden
wil ik graag vullen
met delicatessen
en toetjes
met een toefje
slagroom
en de kers
er bovenop
om me te vullen
met liefde
in mijn ziel
mijn honger
wil gestild worden
met jou
Bianca
Schilderij: William Temmerman
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Herkenning stuift in dauwdruppels
7 augustus 2014
heimwee hangt in dichte nevels
herkenning stuift in dauwdruppels
zuivere weerkaatsing van jouw kristal
schijnt puur en transparant in mijn ziel
zelfs zwijgen voedt het vuur mateloos
jouw tinten ontdooien onderhuids leed
pijn komt in beweging door aanraking
jouw begrip brengt me tot inzicht
ik streel je gevoel met mededogen
als goed gesprek in heilig gebed
velden vol madeliefjes vormen onze vrede
als slierten geluk in late middagzon
Gerhard en Bianca
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
zonder jou kan ik niet slapen
wandel ik eenzaam in de kou
is er niet de veilige beschutting
huil ik intens verdrietig je naam
vervagen kleuren van de bloemen
is mijn ziel verloren in het duister
plaagt de paniek en angst mij
in de nachtelijke uren van beklemming
belagen donkere schaduwen zwart
verlorenheid is dof in holle ogen
gegeseld door een gebroken hart
verberg ik mijn radeloos gezicht
in de palmen van mijn handen
in een waterval van kletterende pijn
Bianca
in de prachtige fonteinen
van je marmeren kamers
is je wilskracht
niet te ondermijnen
onder de hamers
van jouw macht
probeer ik tevergeefs
bij je weg te lopen
maar ik ben vleugellam
en mijn mierenhopen
vol met tintelingen
beven in mijn buik
aangename prikkelingen
een genoegen voor mijn geest
de liefde leest
bladzij voor bladzij
Bianca
Schilderij: William Temmerman
verborgen voor de zon
in schaduwen gevangen
een zweem van mist
omlijst je gezicht
het prevelen van woorden
vertwijfeling te lezen
je oogleden gesloten
het bloedend hart
in nevels van wanhoop
niet vervulde dromen
schemeren in dagen
verborgen voor de zon
Bianca
Schilderij: William Temmerman
stormen woeden over helder water
golven beuken op de klippen
maar dit geweld laat de zuiverheid intact
er is een trap naar hogere regionen
waar het barbaarse geen schaduw werpt
in het licht van de opkomende zon
het wachten zal de moeite waard blijken
op de singels met statige bomen
verlangen wordt omhelst boven keien
het weerzien een verheugenis
zoete zomergeur bewaard in je haren
als dierbare herinnering voor altijd
aronskelken vormen droomgrenzen
zij brengen je naar de andere kant
groei van ziel brengt enkel vreugde
lieflijke momenten stralen in mijn ogen
zonder gevoel zou grijsheid hoogtij vieren
schakeringen van kleuren zijn als wegwijzer
nieuwe inzichten creëren mooier licht
de gouden pijl wijst naar de zon
kom en betreedt deze heerlijke regionen
een ontdekkingsreis langs al het groen
talm niet en laat primitieve instincten vallen
in de onmetelijke diepten van de oceaan
je laat me niet toe
ik kan je niet bereiken
stoot tegen blinde muren
het doet er wel toe
ik wil naar je kijken
in gesproken uren
ontmantelen je verlegenheid
gehoor geven aan de stem
hoorbaar de genegenheid
als ik je openheid omklem
Bianca
mijn gevoelens diep doorleven
proberen het een plaats te geven
het hart ervaart met kracht
zoeken naar wat verkoelende rust
wachten op jouw aanwezigheid
het woelt onder de oppervlakte
zacht noem ik met tederheid je naam
in het moment van vertrouwen
jij zult mij niet gaan veroordelen
je weet van mijn intense verleden
er is liefde onder de stralen van de maan
in dankbaarheid open ik mijn ziel
langzaam rollen er emoties van tranen
Bianca
verleden verbergt zich in geestelijke spelonken
sporen verdriet verstopt in druppels dauw
nooit verdampt door liefdevolle aandacht
dromen rijzen er op in de groene heuvels
jouw zonnestralen verlichten mijn ziel
je geeft weer vleugels aan vertrouwen
respectvol ontvouw ik ons samenzijn
in een waaier van intense vriendschap
voor het grove is diepgang niet haalbaar
onuitwisbaar zijn de rafels van tolerantie
verwijten hebben geen toegang in het pure
wilskracht klampt zich vast aan werkelijkheid
10 augustus 2014
zielepijn
schildert
penseelstreken
in mijn
hart
tekent
lijnen
en groeven
in mijn gezicht
voelbaar
en overdraagbaar
met pennenstreken
op wit papier
krast
en verft
hartzeer
in mijn ziel
Bianca
Schilderij: William Temmerman
ridderspoor markeert de kabbelende beek
bevrijden mij van zware gedachten
geluksmomenten helen donkere plekken
overwinnen de pijn van weleer
nieuwe wind waait langs de oevers
schaduwen blijven achter in de zon
mijn droom knuffelt me aan de waterkant
we keren terug naar de genegenheid
liefde kent talrijke paden en soorten
we eten de bramen van de struiken
heel de natuur verwelkomt met warmte
verwachtingen proeven in de tijd
ik ontvang de magische cirkels van je ziel
als kleuren in een sprankelende regenboog
ik fluister woorden van onvoorwaardelijke liefde
raak je heel teder aan in mijn nachtelijke dromen
heimwee wandelt met me mee in de gouden zon
warmte waait als zomerwind in levensgenoegens
verwondering toont nieuw geschreven bladzijden
weer andere hoofdstukken in een levensverhaal
de hemel straalt breed lachend met verwondering
sterren als lichtjes die eeuwig blijven glinsteren
verankeren zich met groot plezier in mijn hart
en spreken van een vlammend groot verlangen
Bianca
mijn zwervende gedachten vinden een nest
ik hoor de nachtegaal zingen met betovering
wonderlijk hoe jij mijn domeinen verlicht
jouw rechtvaardigheid staat in volle bloei
tussen klaprozen streel ik je vermoeidheid weg
voorzichtig dep ik met een doek je kneuzingen
ontsteek een lichtje in je droeve ogen
geduldig hoor ik je immense verdriet aan
schenk je rillende lijf nieuwe warmte
ik hou je vast en zal voor je zorgen
kom maar want jouw innerlijk huilt nog
laat je tranen maar achter bij mij
de schaduw van je lach
kan ik in mijn hart voelen
het donker in je dagen
zie ik aan je vermoeidheid
je wordt constant meegesleurd
in het gevecht van overleven
en ik vang een glimp op
van jouw stille verdriet
je wilt het uitschreeuwen
maar je verbergt het
achter de vermomming
van een glimlach
Bianca
Schilderij: William Temmerman
ik ontdek je mooie lieve brede glimlach
de liefde speelt het spel om mondhoeken
gevoelens overspoelen me met zonneschijn
kalmeren het bevreesde en donkere in de nacht
kostbare herinneringen van onschatbare waarde
ik ontmoet een open raam met transparante vitrage
het wappert zachtjes heen en weer in de wind
met een zuivere blik en helder kijk je bij me binnen
je opdoemende engelenbeeld nooit willen missen
even verstijf ik en verlamt mij de opkomende angst
maar ontmoet je tedere blik in je prachtige ogen
en zie en omvat het vertrouwen met het zeker weten
dat de hemel in een purperen kleed zal blijven gloeien
ook al zul je niet meer naast me en aan te raken zijn
Bianca
als een gewonde vogel val ik neer
onzichtbaar voor degenen zonder hart
knagend zoeken vragen naar antwoorden
verleden raakt als een scherpe pijl
ogen verbergen grijsgrauwe sluiers
warmte van jaren koelt af in minuten
gedachten trillen in het daglicht
proberen tevergeefs gevoel te verklaren
onrecht vlamt met oplaaiend vuur
hardheid plant slechts een gerafelde vlag
ik schreeuw dat de brand moet stoppen
zij zijn een kras in de oneindige kosmos
op mijn ziel getrapt
ik ben gekwetst
helemaal afgeknapt
van het zinloze geklets
de liefde verschrompeld
onder een betonnen viaduct
in zoutzuur gedompeld
koelheid benadrukt
jouw harteloosheid
verdraagt het daglicht niet
jouw gevoelloosheid
heeft mijn hart betralied
Bianca
jij blaast vertrouwen in mij
de kracht van jouw liefdesdraden
is een belofte in het ochtendkrieken
jouw boei is mijn redding
ogen spreken van bewondering
je glimlach flitst met frisse moed
levensdraden vol met genegenheid
bewaar ik veilig in mijn hart
de momenten van twinkelend geluk
schijnen blij in mijn horizon
onophoudelijk ervaar ik de zomer
als een bries van geborgenheid
Bianca
argeloos wordt het kind geboren
zonder zorgen vol met levenslust
eendjes voeren en bloemen plukken
samen leren van de natuur
wandelen in een zonovergoten park
een tafereel vol met lol en plezier
laten we een wereld van vreugde scheppen
spelen met jolijt en opgetogenheid
liefde zaaien op uitgestrekte grasvelden
stil dromend van de wereldvrede
wreedheid verbannen van deze planeet
alleen maar glooiingen met tevredenheid
tot in de diepste kern raak je mij
je streelt alle lagen van mijn zijn
wonderlijke rillingen door mijn lichaam
ik wens je bij me voor een ogenblik
even jouw zon voelen in de ochtendmist
stilstaan bij het brandend vuur
je intensiteit ervaren die mij verheft
ik denk aan je als een witte parel
fonkelend temidden van aardse grijsheid
jouw licht stromend door mijn poriën
elk detail van mij openbaart zich voor jou
als een bloem die zich opent in kwetsbaarheid
vele zielen leven in desolate landschappen
waar angst zaagt in de zwarte nacht
weten ze dan niet dat licht vrijelijk schijnt
dat de nachtegaal zuiver zingt in het woud
waar in geur van dennen kosmos tot uiting komt
de natuur je zacht aait in liefde op bospaden
duisternis een universeel fenomeen blijkt
in klagende jammerende gitaarakkoorden
vogels het maanlicht wegfluiten in de ochtend
waar men de verantwoordelijkheid verwaarloosd
vernedering van het waardevolle is uit den boze
luister naar de stem van het universum
de onschuld verloren
onder gewelven van misbruik
de grijsheid observeren
mannen willen vermijden
de pijn willen vergeten
woede schreeuwt van binnen
je mimiek afstandelijk
de confrontatie durf je niet
dodelijke bestanddelen
voor een gelukkig leven
je wilt zo graag bescherming
in je onmenselijke leed
Bianca
ik drapeer warme dekens van liefde
over je rillende koude naakte lijf
bescherm je tegen aardse hardheid
en zoek verbinding met je pijn
druppel voor druppel welt het op
diep verborgen zit het verdriet
in spelonken van het gebroken hart
jouw hartslag voelt de schemering
ochtendlicht raakt gevoelige ogen
die verzengen in de schaduw
jouw diepten schuwen mijn licht niet
kom maar en geef je aan me over
in de nacht van duisternis
schreeuwt het hart in pijn
in de gebroken dromen
wil ik graag je hand vasthouden
met je luisteren naar de stilte
me verdrinken in jouw warmte
waar vlinders ronddartelen
en ogen weer vrolijk kijken
in een woud van naastenliefde
wil ik spelen en fantaseren
daar waar geen nachtmerries zijn
van een onhoorbaar stil verdriet
Bianca
klanken van melancholie raken me
zeggen zoveel meer als woorden
zuiver vindt overdracht van gevoel plaats
een lach versierd met vrolijkheid
jij opende de tralies van mijn kerker
als een sleutel naar een hemelpoort
herkenning is een samenspel in eeuwigheid
ik bouw kastelen op jouw fundering
stil aanschouw ik je marmeren voetstuk
de liefde is erg diep binnengedrongen
de boot van overgave is aangemeerd
draden van verbinding zijn onsterfelijk
bevrijd me van de regen
ontken mijn liefde niet
laat open wegen gloeien
raak me in mijn innerlijk
vorm een spoor van ontroering
een vreugdevolle kreet in realiteit
geef me een schuilplaats
om even op adem te komen
als heftige emoties trillen
in het beven van mijn lijf
laat me vonken van wijsheid zien
en benader me in de stralende zon
waar angst me niet meer kan bereiken
Bianca
ik droom je in een mooie beukenlaan
dwaal in de momenten van je jeugd
samen paraderen we over de boulevard
kijkend naar het spetterend vuurwerk
vlinders dansen op het ritme van de harteklop
hand in hand blozen de blikken
liefde vult de lucht boven onze woonwijk
jouw kussen nog voelbaar op mijn mond
warmte gevonden in een tijdloos ogenblik
ik sus je diep verborgen bittere tranen
jouw breekbaarheid benader ik behoedzaam
en zal het met uiterste voorzichtigheid behandelen
dicht bij mij voel ik het paradijs
om van niets iets te maken
mijn ogen sluiten bij jouw beeld
eenvoudigweg zitten op een bankje
met jou genieten van een rozentuin
heerlijk proeven van de verstilling
de intense rust in mijn woning
een blikveld vol met kleuren
de lucht blauw en toont kracht
als een zonnestraal in mijn dag
verwarm je de zomer in mijn hart
als een spiegel zul jij schijnen
Bianca
jij geeft deze verwelkte bloem weer water
uit de zuiverheid van jouw bron
zonder iets terug te vragen ben je er voor me
je streelt mijn vleugels van verdriet
legt kei voor kei een prachtige laan aan
hemelse goddelijkheid beroert mijn leegte
de nieuwe droom wordt van stal gehaald
weeft verlichting in mijn transparante web
alle draden leiden tot hetzelfde hart
ragfijne spinsels muziek in aanwezigheid
waardoor jouw levensader bereikbaar wordt
in vogelgezangen van pure liefde
kanalen van liefde worden gegraven
op verdiepingen van genegenheid
sluizen en bochten nodig door wetten
onder rode rozenhagen van glans
achter heggen een ongekend beminnen
waar klokken luiden op de dag
een park met lichtgroen lover uitnodigt
onthullende passie vlamt in armen
herfstgeur vertolkt diepste verlangens
ommuurd met huiveringen van een storm
adem van de ziel laat zich niet smoren
is niet uit te blussen in een zucht
voorzichtig kijk ik in je glazen tere huis
doorzichtig voor mij die je innerlijk voelt
de tijd kun je nooit terugdraaien
ik reis met je mee naar je verleden
pijnlijke beelden belagen jouw netvlies
ik probeer ze met liefdesenergie te verzachten
als een soldaat versla ik je ergste verdriet
met een hese stem en in vol vertrouwen
jouw vacuüm van pijn laat je kalm los
witte vredesduiven vliegen naar de toekomst
met een zweem van melancholie en angst
omarm en accepteer jij jouw vrijheid
en je kijkt nog één keer over je schouder
Bianca
herfstgloed dringt het hart binnen
mijn licht kaatst terug naar jou
wij dragen de zomer in alle seizoenen
mijn handen strekken uit naar de zon
boven weiden tintelt energie van liefde
hoop bezoekt me in gedachten
het ijs op mijn ziel smelt tot druppels
jouw dauw fluistert mij de weg
stil geniet ik van je intense stem
jouw deuren openen de waarheid
alles van je ademt zuivere emotie
jouw kleuren zingen op mijn reis
jouw armen stevig om me heen
in een carrousel van intieme sfeer
de troost kraait victorie diep in mij
de muziek draait zacht het lied
van strelende vingertoppen in een spel
jouw ogen weerspiegelt in de mijne
een lach verschijnt op je gezicht
jouw passievolle kus op mijn lippen
voor mij ben je de ster van de hemel
een gekregen geschenk in pastelkleuren
deze dans van liefde onder het maanlicht
omklemt de verloren ziel met een kracht
een straal van intense energie en warmte
die levenslang zal blijven nagloeien
als schijnende vuurvliegjes in de nacht
Bianca
fragmenten van jouw zon vullen mijn leegte
ik denk aan jou in in lichtsignalen
nacht weerkaatst liefde als de bliksem
de donder raast door mijn lijf
ik ken jouw begeerte naar de diepste dauw
als brandende zuurstof in een vlam
gemiste strelingen worden voelbaar
als satijnen lakens op naakte huid
hunkering beweegt zich als een zonnebloem
als God in Frankrijk in de velden
daar zie ik het zo lang verborgene
ik heb je lief in weinig woorden
herfstbloemen sieren onze tuin van vrede
asters kleuren ons station van plezier
een deken van nostalgie bedekt deze weiden
herinneringen stralen in het uitzicht
een omhelzing van beelden uit de jeugd
roepen om kussen van de zon
mistroostige lucht klaart op door passie
in een plantsoen met helend evenwicht
onzichtbare draden leiden naar nieuwe hoop
gedichten schrijven het zilver op goud
wij draperen het najaar met opnieuw beleven
geven de toekomst een gezicht
ik verlies je aan een wereld
die niet echt de mijne is
ik ontmoet je halverwege
op een boot tussen twee oevers
geven en ontvangen wij
aarden met onze wortels
stevig in de vaste grond
respecteren wij het verschil
leren we van anders zijn
mijn gevoel is vol vertrouwen
ik omarm de vrijheid
ontwaak in mijn levenslicht
liefde blijft altijd levend
Bianca
Onze schoenen trokken sporen door het natte zand
langs de vloedlijn van het kille Noordzeestrand. Jij pakte mijn
hand en stak die met de jouwe in de zak van je leren jasje
zo intiem, jij, mijn minnaar, mijn danser in de nacht.
Blindelings konden onze ogen elkaar vinden
het kolkende bloed kroop waar het gaan kon
onder jouw golven van hartstocht bedolven
jouw naam schreef ik met liefde in het zand.
Soms trokken we een spoor van kledingstukken van de bank
tot aan ons bed, waar we elkaar teder en passioneel beminden
dan weer gingen we op boekenjacht of bezochten we “onze”
bruine kroeg, mijn minnaar, mijn danser in de nacht.
Lichtsterren straalden in opzwepende gezangen
de maan beroerde mijn gevoelige kwetsbare ziel
een eenheid in onze avontuurlijke gedachten
jouw bezieling als koestering in mijn open hart.
Maar dan op een warme zomernacht huilde jij jouw wezen bloot
mijn borst werd nat van jouw tranen toen je me vertelde: dit is de laatste keer
homo-zijn kon niet meer, want je werd door je ouders en je omgeving
mijn minnaar, mijn danser in de nacht, volledig ontkend.
Peter Adema en Bianca
jij bent mijn olielamp in vroege herfstdagen
ik vang je liefdeskogels in mijn armen
het eerste najaar dat we samen beleven
jouw liefdadigheid toont karakter
september kleurt rood in verlangen
weerspiegeling gloeit als een vlam
ik zie jouw silhouet onder statige beuken
je pijlers ondersteunen mij in pijn
zonder jou is het ondenkbaar koud
in een minuut begrijp jij jaren
iedere streling is een kostbaar geschenk
je bent het helder licht in mijn spelonken
als duisternis ontwaakt in jouw nacht
blikseminslag alle plooien breekt
jouw wereld verontreinigd met pijn
verkleurt jouw blauwdruk naar inktzwart
je lichaam laat je weer in de steek
het betonnen standbeeld valt van het voetstuk
daar waar eens kracht op de troon zat
bewierookt nu vermoeidheid je venster
iedere beweging kost de nodige energie
angst verscheurd wreed jouw vrijheid
je waarheid is de tergende onzekerheid
en je aarde smeekt om de genezing
Bianca
herfstwind begroet gestolen herinneringen
bladeren van heimwee vallen van de boom
druppels van verlangen beseffen de tijd
de tuin is zonder bloem en grijs en grauw
de kou zal klappertanden in je lijf
hardnekkig zal het je toekomst bepalen
de tatoeage van je roos verkleurd in vaal
flarden van mist zijn een marteling
die je in seconden zal verliezen
de waarheid toont de rimpels
zal eeuwigheid ooit neerstrijken
in de diepte van je gewortelde ziel
Bianca
ik hoor je stem boven dit moerasland
je pakt mijn hand en trekt me uit het drijfzand
als je wegglijdt verstevig ik de greep
en stop je maalstroom van gedachten
verander je koers bij dreigende storm
vul je witte kamers met een zweem van zuiverheid
jij bent die ene rode tulp op kale weiden
jouw licht kan verschillende kanten beschaduwen
raakt de teerste vliezen van mijn wezen
je schilderij cirkelt in mijn fantasie
als een zon die nooit meer ondergaat
kleur ik je rode lippen met mijn penseel
in de wereldstad van hoop
kan ik gedichten verwoorden
als de dageraad aanbreekt
zie ik de zon verschijnen
vrijheid loopt in een parade
gedachten zijn vrij om te vliegen
kansen voltrekken zich voor ogen
en vragen om een vreugdedans
waar groei samengaat met wijsheid
woorden fluisteren van de liefde
raken de stroom van bloeiende passie
gedreven door toekomstdromen
zullen bloemknoppen zich openen
Bianca
heel mijn leven draag ik een beeld mee
onzichtbaar, maar aanwezig in mijn hart
jouw horizon lonkt door je fluisteren
ik zonder mij af in de eenzame wouden
tussen dennen hoor ik de vage echo
ik schreeuw jouw naam in het groene mos
verlatenheid graaft diep in mijn hart
ik keil ronde steentjes over het wateroppervlak
schop tegen takjes uit pure wanhoop
de rimpelingen in het water bewegen me
wat is dit alles zonder jouw zoete geur
ik ben op zoek naar de smaak van welbehagen
een klein ogenblik vertoeven aan je zijde
zal het scherpe verdriet enigszins bestrijden
een gelukkige plaats vastgrijpen in het licht
ik was zo moe en ongeduldig van het wachten
als een fonkelende diamant in eeuwigheid
gelouterd door verschillende gouden mantels
kun jij de kou in mijn hart weer verwarmen
vlokken sneeuw smelten voor mijn gezicht
je bent de speelruimte op mijn groene gazon
mijn adem stokt van aanzienlijke waardering
ik ontvang de ontzaglijke schreeuw uit de kosmos
die stralen komen met liefde mijn kathedraal binnen
Bianca
stem vormt een kettingreactie van emoties
krekels tjirpen door mijn gehele lijf
jij draagt mijn dag naar de zon
mijn heelal niet meer tot stilte te manen
mijn hart vult zich met aangename stilte
als zwaluwen mij begeleiden naar geluk
woorden krijgen vleugels van verlangen
verleiding rust in vergeten poriën
je gezicht verschijnt in mijn kalmte
geven toe aan smekende vlammende ogen
troost stort zich uit als een sneeuwlawine
bevestigen de daad van helende liefde
schaduwspel van licht en donker
vreugde en verdriet in het leven
loodzwaar de felle pijn in je hart
van steeds weer afscheid nemen
eenzaam zijn de wanden zonder schilderij
gesloten vensters snijden door je ziel
de eenvoud van de natuur kalmeert
verstillen de gemoederen in je lijf
leren je weer te zien met andere ogen
verruimen het blikveld met schoonheid
jouw portret zal altijd blijven in gedachten
en met een glimlach en in liefde denk ik aan je
Bianca
genees mijn wonden van het mens zijn
mijn beenderen en wervels breken
iets scheurt de zon uit mijn blauwe lucht
pijn betreedt de wortels van mijn ziel
druppel toch je liefde op mijn uitdrogen
laat witgewassen wolken verdriet wegspoelen
steeds opnieuw zal ik zacht spreken
over uitgestrekte oppervlakten die ruimte geven
stilte woont in de tuin van diepe hoop
acceptatie kan berusten in ieder jaargetijde
afdrukken van kilte tergen mijn wezen
op een waterdunne lijn tussen illusie en vertrouwen
oude platanen vormen een decor van hoop
gedachten klimmen over stenen muren
visioenen van spelletjes in parken verschijnen
met strakblauwe luchten in augustus
eerste zoenen van herkenning op de vijverbrug
vuur flakkert op in harten vol bewogen passie
mijn hoofd zo vol met brandende vragen
waarom lijden moet worden ondergaan
ik veeg voorzichtig de tranen van je wangen
onschuld strekt zich uit over maagdelijke weiden
twee wandelaars vertalen hun dromen
druppels parelen uit ogen
je afzonderen op je eiland
verdriet plengt hete tranen
uit een meer van levendige pijn
onbegrepen letters als een stortvloed
naakt geef je je hevige emoties bloot
aan de waterlelies die je omringen
schaduwen schemeren in jouw nacht
wenken naar de trieste duisterheid
op een reis zonder de zwarte teksten
je verdrietig gezicht in mistwolken gehuld
ontdaan van alle vleugjes gelukzaligheid
priemende gaten boren zich in je hart
Bianca
de lach van geluk verpletterd depressie
in splinters versplinterd op de kliffen
de vloek van afgunst blakert zwart
vervreemding vervaagt het beneveld beeld
luister naar het hart in barre tijden
raak met jouw penseel de juiste kleuren
schilder verleden in romig witte tinten
laat de brutalen sprakeloos verstommen
het zuivere behoeft geen strenge wetten
zie de wereld helder onder ogen
het licht omhelst degenen zonder wreedheid
en ondertekenen in naam der liefde
